Aydın AFACAN, 1964 - ÖTEKİ'ADA
yalnızlık, insanda fark edilir, hay,
orada tuhaf hayaller esen
hind'e doğru bir ada
oraya koymuşlar, gördük
orada mavide bir / iz
her yan, yer, gök, deniz, say!..
ince bir iplikteniz aslında
devrildi sal,
ve kayboldu adam,
burkuldu, annesi bir ceylan olan masal...
büyüdü mağribin ucunda deniz, hay,
burada mı biter yeryüzünün sınırı
sonunda bir yere vardık ki,
ayak bastığımız yer
puslu bir kumsal,
deniz kabukları, yıldız iskeletleri...
bunlar bizim kalıntılarımız, vay!
ne varsa arda kalan,
katılsın düşlerimize
birden bir deniz kızı oluyor kayık
ve birden, alıcı kuş sesleri karışıyor denize...
gide gide, koca bir yalnızlık, hay!..
akar 'insanlık' , toprak ile bir
akar
uzaktan hücrelerimizi yakan bir şarkı...
sonra bir yalan: 'uygarlık'...
diyor ki biri, en ıssız ada insandır
ve biz burada yalnızız
ki, aşkı da deliliğe say!...
Yom Sanat 13, Temmuz- Ağustos 2003
|
