Emel GÜZ, 1974 - GİZLİ KÂĞIT
Ölüler gözlerinden dirilir.
Ağlıyorum bir damla gözyaşı için!
Avcuma dökülen gövde kim, hangi kitabın arasında
Bakışın yaşadığı oyuk, kimin elinde kitap?
Ağacın gövdesinden geçip gittim.
Korkak bir gerçektim soyuta düştüm.
Ölümle barışmak istedim, seni istedim!
Ve şimdi benimsin ve ölüm hala küs
Ağacın aşkı aşk değildi!
Kâğıt seni yazarken başka bir kâğıda
Bakardım sana, kirlenirdin!
Ölümü oynardım, sözcükler kalbi bilirdi.
Geçir kağıtları kalp damarımdan!
Hiçbirimden fayda yok intiharıma!
Şimdi beni şiir diye yaşayan aşk,
Sonra yırtan bu bakışı gizli kağıtta!
Ufkum daralıyor öyleyse sev beni!
Ağacı öldür, kağıda yaz, içime at!
Ölüye gözlerinden gidilir.
Varlık/ Sayı: 1149 Haziran 2003
| 
