Günle Dokunan

yürüdüm gecenin bir yerlerine tutunarak
gökyüzünü dolduran yıldızlar altında
kalbim suçlanışın akıp giden çağlayanı
ellerimde okunmamış mektuplar mürekkep izleri
gecenin geç bir vaktinde uyandırılmak.

kanı çekilmiş yüzlerin/ ağıtların ortasından
kıvılcımlar dağıtan gözlerin erken gidişlerin
şafağın teri alnımda
dilimde buğulu sözler.

çatlıyor bulutlu gökler köpüren ırmaklar
kuşlar bahar nakışını kazıyor dağlara
bir söz tufanı sevincim yüreğimde
yangına tutuluyor solgun sayfalar.

şimdi yolunmuş gül bahçelerinin koynunda
yeşeren çocuk sesleridir dünyayı tutan.

Ahmet Özer