PINAR GİTME

beni yalnızlık vurmuştur
pınar gitme

kendimden utanarak yoruldum
dikili ağacım yok dikmeye dair çaba da
ağacı olduğum kim varsa övünmesin 
her yıl yaprak kırdım
dal yerde
ve 
nehirlerime kadar suya battım 

insan bazen eliyle anlar yalnızlığı
hatırlanmak için sarılığını abartan saçlar senindir
gözlerinin arkası kentli harita 

hatay 
sandler raporu’nda ceylan
çeker beni dalına
her sevmekte bağımsız bir cumhuriyet

aşk oralıları benimsemektir biraz
( pınar şimdi ben nereliyim )

muş
lale dibinden ovasını genişletir
varto’nun ortasında kışım kaldı
kar erimesidir belki her hatıra 
haber çıkmadı mı malatya’dan aklıma gurbet gelir
özenirim annesiz adamlara

kinem mezarlığı’nda ölüm burcu ağlar

istanbul’da beni çok yere götürdüler hane dahil
avni’nin gözlüğünden çoğalan bekarlık
ve rıza’nın fotoğraf makinesinde vapur bekleyen bir iskele
cenevizî  galata’yla yuvarlanır zaman boğaz’ın ikna sularına

dünyanın başka sabahında şimdi kaç kişi ötekini uyanıyor
atlastan düşen afrika’yı kum ile dolduruyorlar
büyüdük mü diyorsun öldürmek dersi alarak
anla kendini pınar