HAFİF DEĞİLDİ (2)

Gökte bulut seni çizer yerde gözlerim
Rüzgârlar güzel kokar senden yanadır
Kıyı ufuk giden tekne seni çağırır.

Gel bendeki depremi hiç elleme
Fay hattının kulağı var tanrılar esirgesin
Deniz deyince aklıma Nesrin geliyor
Upuzun bir kahkaha yarım kalmış bir roman
Su çalmış notlarını fırlamış bir geceden
Anıları ıslanmış...

Yine konumuzun dışına savruldum ya
Unutma kaldığım yeri hatırlatırsın sonra.

Gel şu trene binip gidelim
Tek kişilik biletim var
Sen tam şuraya otur gözümün ortasına
Hayat özürlü çocuklarını da besler sevgilim
Beni kendiyle konuşan deli sanırlar nasılsa.

Geçenlerde dolunaya bakarken hatırladım
Sen doğmadan önce sevmişim seni.

Ondan çok tanıdıktır teninin huyu bana
Ben yaratmışım
Ağzının içindeki sıcaklığın yerini
Anlamını yüzündeki gölgenin
Görünenin içindeki ikinci seni
Çok iyi biliyorum.

Yar yüzünün rengini tut şahlandırma yüreğini
Sırrını sırrım gibi saklarım nasıl olsa.

En yüce noktadayım
Yaratmanın o en son durağında
Dünya bir yanımda sen bir yandasın
Şiir, en iyi huylu aşkımdır benim
Onunla sevişmeden hiçbir şeye dokunma.

*Nesrin Arman ( Çevirmen )1999 Depreminde Derince’de kaybettik.