LEYLÂK

bak leylâ sen bir leylâk köküsün
içinden geçememiş kalmış lâ sesinin inceliği

sen elimi tuttukça kümeleniyor kuşlar
açıyor hava
demet oluyor bir gül
tek başına

sen bir çiçeğin esnemesi
gölge düşünce üstüne

bak leylâ
bardağa yapışan dudaklarından
çayın demi
sararan bardağın matemi

bakıp kederlendiğin bu deniz
kıvrılmış da uyuyor
midye kabuğunun içinde
deniz kızlarının saçlarını çöze çöze
ördüm ben kendimi

kış kış
bahar geldi dediler
bildim ki pencereden baktın bugün

ne çok döktüm kendimi
ardından
dönmen için

Şiiri Özlüyorum / Mayıs-Haziran 2010