Akşamı Çağır Bana Çocuk

Geniş bahçeleri vardı ömrümün
Gülümü en uzağa fırlatırdım
Belki bir çakıl taşıydı mahzunluğum
Suların coşkusuna kapıldım
Aşk olup savruldum
şiir olup yağdım
Hep kendimi yaraladı uzaklığım

Akşamı çağır bana çocuk
epey seyreldim
Dalımdan düşen bin parça
Sana kalsın delidolu sevmelerim
mavi bir düş büyüsü buruk
gözlerimin saydam mürekkebi

Yorgunluğum şiirimden okunuyor
Güz burcuna çıkıyor bütün yollar
Kuşkuyla sevişmek bir hayli zor
Gayrı her seferimde isyan var
Kalbim son gemiyi terk ediyor

Bırak kızarıp bozarsın ufuk
Sen kal kıyıda ateşi çoğalt
Bir masal uydur gidişime
yalanı ve ihaneti kollayarak
Yak bütün ışıklarını salkımsaçak
yüzdür ıslığını alabildiğine

Akşamı çağır bana çocuk
epey geciktim
Şekere bandırdığım hüznümden al
Sen de köpürt o tadı bir süre oyalan
Benimse dumanım başımda
terim boncuk boncuk
Hayır yok bu gecenin sabahından

Ahmet Günbaş
Kum Dergisi Nisan 2002 sayısı