VURULAN KUMRULAR

                 -Adnan Yücel’e

Üstüne üstüne yürüdüğün ölüm
Kırılan dallarını erken budadı.
Vurulan kumrulardı suskunluğun telinde.
Zemheri yangınlar, yinelenen.
Yorgun gecelerin bağrında dönen.
Bir alev topuydu yaşamak.

Yaşamak zordu ellisinde!
Böylesine yorgun ve yazgısız… 
Vurulmamış sözcüklerin izini.
Sürecektin daha yalınayak
Emeğin ve aşkın sözcülüğünü.

Kitlenin vurgunu ki bir talan
Yaşam sevincinin güz bozgunu.
Susuz derelerin çığlığı sarsan;
Kuruyan çağlayanların, sonsuz uçurumların.
Karanlık pusularda ihanet söylencesi.

Çınlasın şimdi yarası kapanmamış.
Dostların kulağı çınlasın.
Tutuklanan aşkların, ayrılıkların.
Sökmemiş şafakların, yarım kalan kavgaların;
İşçi pazarlarının, alın terlerinin;
Kumruların, rüzgârların, türkülerin… 

Güller ki dikilecek anıların gizine.
Sevginin ve dostluğun tomurcuk bağında
Yediveren bir ezgi dağların sesinde
Doğudan güneye estikçe güverecek…

Tomurcuk, tomurcuk yaralı aşklar;
Kelepçeli sevginin sesinde her sabah;
Fa diyez çığlıklarla suskun kır çiçeğinin
Sunduğu bakışın hüznünde direnecek.

Şimdi bir sevdaya kanatlanmış türküler.
Nemlenen yanakları ezgiyle kurutmaya.
Mızrabını vurdukça söyleşir Karacaoğlan!
Çığ düşen gecelerde yankılanır Balcalı.
  
Sürgünde değilsin dost, şiirin yurdundan.
Zulasında dizeler adını seslenecek...
Aşk sunan yürekler pınarca çağlarken;
Bereketli topraklar dal dal yeşerip;
“Yeryüzü aşkın yüzü olacaktır bir gün”

Söylem Dergisi/Sayı:91/Ekim 2002