ZENCEFİL

Külotlu çorap giyinmiş bir köprü nehirle sevişiyor
Onu anlıyorum, bacakları titriyor
Bazı çiçekler gizlice sulanır, diyorum ona
Böyle deyince köprünün anlamı bozuluyor

Çivilerin geliyor elime; herkes
Başka biridir kendi olmadığında Sen mesela,
Tarçın koktuğunu unuttun
Göğsünde çırpınan yeniyetme mandolin susmuş
İçinde siyah feraceli bir ece gezdiriyorsun

Olmayan lekelerle oynama, özürleri kabul etmiyor hayat

Ruhunun kozalağına saplanan mızrağı çıkar yerinden
Böyle ölüyoruz,kalbimiz inkar etmesin kendini
Düşürdüklerimizi toplayarak bölüyoruz

Kitap-lık Ekim 2004