ÖZÜR

Tam da ışığın içinde otururken oluyor
Deniz bir iyilik gibi dolarken çocukluğuma
Yüz bin renk, yüz bin koku, yüz bin şebnem
Kanımda yaprak yaprak açarken
Şaşırma sevincinden daha büyük bağışken dağ
Çocuklar ayaklarında köpüklerle
Sokakları bulut bahçesine çevirirken
Yazdıkların mi dudaklarım mi, diyen kız
Şımarıklıktan dinginliğe geçerken tam
Kenar mahalleler koygun odalarını
Sabahın avlusuna rüya rüya sererken
Yollar iyi haberler gibi sakin, yüklü
Dönüp bir daha giderken eşikleri
O çaresiz çocukluk, kekeme yaşlılık
Taşlan bile bir mucizeye çevirirken...

Bir boğuntu duygusu, tam şuramda
Herkesten yapılmış bir karar kadar sıkkın
'Bu muydu' sorusunun cevabından yıkıcı
Can çekişen bir unutuş, bir anımsama pıhtısı
Azaldı bir köle sevincine çeviriyor yüzümü
Kalbim cümlemi ta başa bağlarken
Aklım ölümden özürler buluyor yaşamaya...

yasakmeyve, Temmuz Ağustos 2004