HİKÂYE

       "Aşk kâfidir, ver elini, düşünme, gel gidelim!"
                                       Şair İhsan Raif Hanım


adam
yeni inmişti dağdan
yasmin levy'nin adio kerida'sı yankılanıyordu
gözlerini çevreleyen kırışıklarda

kadınsa
saçlarına çömelen acıyı ayıklıyordu

kadına baktı adam
sen benim küçük kırmızı balığımsın dedi
neyin var hayallerinden başka

işkencede kan işeyen bir tutuklu gibi
döndü kadın
neyim olacak dedi
bir şiir yazmasını bilirim dilimin döndüğünce
bir de karasevdayı

ben de dedi adam
ben de şiirden neşet etmişim
ne kadar fitillediyse kör olası şu hayat
o kadar bilmişim karasevdayı

sürgülü kapılar gibi kapadı yüzünü
vazgeçti sonra
âni gelen sevinçtendi
bir gözüyle gökyüzünü taradı kadın
bir gözüyle karşıdaki fundalıkları

dizlerinin dermanına abandı adam
milena'sını hatırlayarak franz kafka'nın
kıskanç kartal tavrına büründü birden
dur ve sakın kımıldama
gözlerini bana çevir gökyüzünden
nedir ki fundalıklar
nedir ki kilitlenmek uzaklıklara
bunları söyledi
yıkık bir manastır gibi duran kadına

iki damla yaş süzüldü kadının gözlerinden
ağıtımsı sözler dönendi içinde
masalımsı bir hasretlik

yineledi başta dediklerini adam
sen benim küçük kırmızı balığımsın
neyin var hayallerinden başka

yetmez mi dedi kadın
neyim olsun daha
hanlarım hamamlarım mı
dedim ya
bir şiir yazmasını bilirim dilimin döndüğünce
bir de karasevdayı

sonunda sarıldılar

daha bir keyifllendi ve sonra hârelendi
onları uzaktan uzağa
hüzünle seyreden sarmaşıklar