AKLINI UYUTAN

Unutmaya vermiştirn aklımı
al dedim tamım nasıl biliyorsan öyle yap
madem affedilrnek için birikiyor insan
kabuğum dökülür azalır bendeki kabahat
beni aşkla sulayan bu gürültülü kabuk
ne zaman ki çaclayacak
çıkacaktır ağzım yüzümde kadim bir harabe olmaktan
kesildiği yerde kalsaydı bu baş
daha kimi konuşturabilirdi yıldızlar
ve yıldızlar tevrartan bir satır kadar kalabalıklar
 
saydım kemiklerimi - yedi mızrak olurmuşum ben-
­al dedim tamım ne kadar istersen o kadar kemik
beni nasıl biliyorsan öyle yap
kar yağdıkça hatırlamıış yaprağını ağaç
inansam o kardan benim de adım
aklanacak
uçuşurdum ahalinin dilinde beyaz bir
entari olarak
 
söyle ben için mi şimdi bunca adem
öyleyse çalsırı arplar bu kovukta da
oynatım ben
bir kara fısıltıyla büyüdüm ki mektebinde senin

katran benim
katran benim

-aklını uyutan gövdesini unutur
budur birinci kusur-


(üç nokta / Sayı 7)