YALAN ELBİSESİ

ruhun iniltisi insan gürültüsünde
içimde dolaştığımı duyar bu oda
şehrin soluğu kulağımda ne zaman sokak
ne zaman otobüs delirmiş bir hızla
kaçırdığım hayat sakin evde

ben yorgunluğu buldum rüzgâr sesidir
sevdim bana benzeyen gidişini saatlerin
rastgele diktiğim yalan elbisesini
söker insan gürültüsünde
içinde utandığımı bilir bu oda

öyleyse neyim sararmış kâğıtlar mı
daha sıcak daha basit daha değerli
birinden diğerine böyle değişken
sözcük sözcük zehirlediğim şiir
insan yalnız kendine mi görünür

Varlık, Mayıs 2005