Kızıl renkteydi geceyi ışıtacak gözcükler

Ne yüreğinin dibindeki çöreklenmiş yılan
ne de dilinin altındaki bakla değildi
sırtındaki acısına
sevdasındaki sırra
olmayınca  başka ilaç
olmayınca  başka çare
bakışlarını mavi ufka daldırıp
gün doğumundan topladığı
direnç öğütlü
umut telkinli
iyimser sözcükler
bırakırdı umudu ellerine

Oysa
gün devrilirken  geceye
yaşamaya değer nice olgular gibi
ermeden erince
süzülür  umut ellerinden
yitirir anlamını
akar gider umarsız

Yüreğinde bitmek bilmeyen sızı
tarazlanmış   acılarla
büyütür  ıstırabını
sevdası kadar derin
yalnızlığı kadar yalın
bürünür kızıl renge
gecesini ışıtacak  sözcükler
dökülür gözlerinden
boğuk suskunluk içinde
bin çığlıklı  ilenç
sırılsıklam bir serzeniş