ANNEM VE TABANCA

çözülür anneme odalar şimdi- az kaldı!
rüyalarımda saçları uzayacak, eminim
ve bir rahmi yeniden kazıyıp
yerleşeceğim gözlerimdeki uzak kıyıya

cinnetle dolaşıyorum hep niçinse cebimde
solgun kendimi ayıramazken odalardan
geniş masalarda küçülen ellerimle- az kaldı!
bak nasılsa uzuvlarım sulara sığmıyor şimdi sus
şimdi kıvranan gökyüzü ellerimde
gece işte bir yerlerime unuttum
pencereler de ama bitiyordu ve konuş
odalar kapanacak, uzayacak saçlarım
boğulacağım evet bir kentin rahminde önce...

sonra bir tabanca olacak annem, eminim
bir gün evet bir gÜn, ağzımda
o şeffaf boşluğumda patlayacak!

Heves, Ağustos 2004