ÖCÜ RENGİ

annem nisanın biriydi hep
babam her ayın otuz ikisi

saksılar sahiplendi beni
saksılar: dünyanın en aydınlık yeri

bÜyÜmek gelişen bir omurga yangını

yağmalanmak iyidir
her vuruluşumda şiir kaldırır alnımı

cevizden bir kadını bekliyorum
gelse, şehrin yapışkan metalini yarsak

o zaman masal takardım öcülerin rengine
ışıkla yontmama gerek kalmazdı ödümdeki volkanı

hep terlerdi bayram sabahları
soğuk güller yıkardı derimin içini

hiç susmazdı ömür kağıdım.

Dize, Aralık 2004