BABAM VE İSTANBUL

Umudun en çalışkanı, hayatı incitmeyen adam

 

bir İstanbul çelebisi, sanki beyaz bir kuş

 

karanlığı topa tutan adam, mavi bir kalp

 

yumuşacık bir deniz, bir geminin güvertesi

 

onurlu bir ömür, dürüst bir hayat

 

evinden ekmeğini eksik etmeyen sevgi kokusu

 

radyo tiyatrosu dinlerken hüzünlenen adam

 

Atatürk'ün sesini duyduğunda ağlayan adam

 

ne savaşlar görmüş de yenilmemiş

 

çekingen bir solgunluk, efendi bir güneş

 

mis gibi bir Türkçe, yürüyüşü ışıktan

 

yarasını gizleyen, alınyazısı güzel adam

 

erken büyümüş, vefa dolu, cesur adam

 

annemin en yakın evladiyelik arkadaşı

 

asidir, yorgundur, asabidir, burnunun dikidir

 

son şehir son istasyon sonbahar, son çocuk

 

düzgün ceket, ütülü kravat, kırışıksız pantolon

 

avare olmamıştır hiç, dalavere nedir bilmez

 

İki yakası bir araya gelmeyen memur adam

 

aydınlığın özkardeşi, barış şarkısı bir adam

 

 

Babam; terleyen alnını sildiğim dua gibi bir adam!

 

 

 

 

Mor Taka 6 / Güz