HÜZNÜ GÜZELLEŞTİRİR YÜZÜN
çırılçıplak soyunuverirsin suçsuzluğunu
çırpınır bileklerde kelepçe
hüznü güzelleştirir yüzün
deli rengine gökyüzünün bilirim sabırsızlığını
dalgalar mı okşadı
martılar tutuşmuş saçların
ter basar uykularıma bıçkın bakışların
çılgınlıklara bilenir yürek
unutabilir miyim, gözbebeklerinin tokalaştığı o anı
yalar geçer düşlerimi mahzun bakışlı ay
gizemli deryalar akar elektrik tellerinde
rüzgâr ellerime unutur rengini
alnım pencerede meydan okuyuşunu donar
gözkapakları inmiş
düşmüş elleri
uykudadır kaldırımlar
siner yakama ipini rüzgâr almış bir uçurtma
(yağmur damlacıklarında gün ışığı da sinmişti bir zaman
saklarım hâlâ sıcaklığında o uzak kavuşmanın
saklarım da, utanır darmadağınık saçlarından
alnından yalımlar döker sokak
ve basarak
nasırlaşmış yüreğine kentin
gözlerin
çıkagelir!
bilinir, ellerim nasıl da kahramandır gözlerine!
seni; özlemlerin delişmen çocuğu
/...suç işler bakışlarımız
dudak kırpışları ses olur yankır
üşüşür, usuldan okşayarak gözelerini ağaçların
gözbebeklerden sevinci içmemiş
ölüm kokulu eller...
seni; kösnül dudakları yakan rüzgâr
/...hüzün yürür de sokakları
duyurulamazken ölüm bile
hırçınlaşan alın çizgilerimizde
sancılanır gece iki büklüm...
seni; damarlarda dörtnal aşklar
/...bir sonbahar günü
ayaklarımızda çıtırdarken yapraklar
öfkemizi bulutlara verdik sessizce...
sularla anlatsam seni acıyla yıkadığımız
göğsümüz kan sızan sargılara hazır yaşadı
yitirdik masalları kurşun sıcaklığıyla
iç parçalayan toplu gömütler, tel örgüler arasında
çıplak ayakları ağlayan bir çocuk süsledi duvarları
yoksulluğumuzdur taşan sokakları
acı ve hüzün büyür de
debreşir yürekte özlem
sulanır terimizle
doğrusu, huysuzdur ellerimiz
sevgili koynuna süzülürken sabahlar
indirin şartelleri
telefonları susturun
kar yağdırın yollara
çiğneyin çiçeklere damlamış yüreğimizi
dört bir yana uçarız
alıp avuçlarımıza kenti
kenti alıp
avuçlarımıza!..
şubat – ekim 1983, Ankara/İzmir
