AMNESİA
Gün sözlerimizle ışıldıyor
kayan dağın altında billur!
Orman yitirdiği ağacı anyor
su onun ikizi olan yalnızlığını
Böyle bir zamana düşmek varmış
içimde çıkmamış canın ecel korkusu
şimdi bir yola gitsem
"artık çok geç... " deme yaşı mı
bunca zaman bir kır coşkusuyla uzandığımız
aşkın bozgunu: kurumuş gül bahçesi
Bir çiçeğe uğramıştım, adını unuttum
gün sözlerimizle ışıldıyor hâlâ
gül yağmuru karşılamak için açılıyor
ve ondan bir anı olan göz kapaklarım
içinde resmini sımsıkı saklıyor
şimdi unutulmuş tüm güzellerin
Ada, İlkyaz 2004/1
