SÜTLİMAN

iki üç şiirin elinden tutsam gökyüzü benim olurdu 

kuytu köşeleri okurdu zamansız gözleriyle telaş
ansızın bir gölge küserdi sahibine
asla dönülmemeli yolun yarısından derdi usta
derdi yarın yağacak avuç açmak
geçmiş ye gelecek arasında
dilsiz ağrılara çare ummak.

iki üç şiirin elinden tutsam ağaç benim olurdu

güneşler çağırırdı anne özlemiyle çocuklar
yıkıntılar arasından sabır aşırıp doğan güne
yaşam kuran tümcelere yeni sözcükler eklerdi
büyük şakaların yakasına yapıştığı
bir aşkın tam ortasında
eksik sayılırdı yaşadığı.

iki üç şiirin elinden tutsam deniz benim olurdu

ölüm bile bir uzun hava gibi yayılırdı havaya
suç tanımsız kalırdı cezanın boynu bükülürken
konuşurken uzak limanlar düşünebilirdik
kağıttan kayıklara bindirirdik
boyundan büyük işlerimizi
gördüğümüz ilk ıssız adada indirirdik.

iki üç şiirin elinden tutsam toprak benim olurdu

çiçek kıtlığında zamanın paryalarıydık oysa
kırık bardaklara susuzluk doldurup uzatan
nasılsa kana doymuyor kaynayan kazan
şimdi bir parantez açıp bu aşkı dinlendirmeli
ağrılarımızı başka baharlar taşıyarak
seğiren gözleri bilinçlendirmeli.

iki üç şiirin elinden tutsam dünya benim olurdu

iklimler heveslenirdi alfabenin uzak harflerine
gemiler de uğrar dı artık son bulurdu yalnızlık
iyileşirdi şark çıbanları derin uykulardan kalkıp
karşında görmek istediğin gibi unuttuğun yüzleri
bir sabah ansızın kıyıya vuran serseri dalga gibi
çıplak ayaklarına yolculuk sözleri. 

Varlık / Şubat 2004