sümbüllerin bahçesisin

kaçamak buluşan iki liseli
biri ki; diğerine her defasında ilk günkü gibi bakan
-öbürü daha çok toy
ama saçı sakalı dökülmüş toprağa
yakında kök salacak
öpüşmenin yasak olduğunu sinemada anladılar
o kadar uzaktı ki tenleri koltuklardan taşıyorlardı
bilseler acının, mutluluğun kardeşi olduğunu
-çoktan susacaklardı-

göbeği yoktu delikanlının, kıza bağlamıştı
o sabah tattılar acıyı, kanı, mutluluğu
-ikisi de anlamadı ne olduğunu-
kız ağladı, gözyaşları döküldü delikanlının tenine
parçalanıncaya kadar küçük küçük kopardı
-gözyaşlarının değdiği yeri
suçlu gördü kendini, utandı yaptıklarından
belliydi seviyordu
tam konuşmaya yeltendi, kıza baktı
bir cenini andırıyordu kızın duruşu
çocuklar geldi aklına, düşündü, beynini hırpaladı
“doğacaksa senden doğmalı çocuklarım” dedi.

daha ne kadar taşıyacaktı gece
-fırtınada savrulan bu iki fidanı
şeytan girmişti bedenlerine, rahat yoktu artık
ruhları korunaklı değildi ikisinin de
her defasında duvarlara fırlattılar benliklerini
kaybettikleri düşleri yankılarında aradılar

kanadı kırık martılar uçamazdı yalan söylemişlerdi onlara
o kadar dürüsttüler ki; ne zaman ayrılacak olsalar
delikanlı kıza “sümbüllerin bahçesisin sen prenses” derdi.
yorgun düştüler, kız bir gece “uyumak istiyorum” dedi.
uyudular. bir daha uyanmadılar...