JİLET

tarihsiz şiirler yazıyorum
bir bilinmez daha ekleniyor yüzüme
taşıyamadığım yerde kalıyor geçmişim
sen deyip sarılıyorum
gözlerimden içime dolan rüzgâra
bahaneler ekliyorum defterime gecikmeler

birbirine benzeyen iki harfiz
dil sürçse birimiz söyleniyoruz
bir ay daha eksik yaşanırken kıştan
çokça makine her şey
bisikletli bir ihtiyar zaman geçip giden
kulağımda hep aynı zincir ve dişli tıkırtısı

gümüşlü bir kartona bırakmıştın gözlerini
hâlâ fotoğraf deyip saklıyorum kuytumda
içimdeki duvarlara vuruyor sessizlik: sus
biraz daha karbondioksit civa kurşun terliyoruz
psikozlar nevrozlar panik atak
artık sevmiyor mu kimse kendini bu kentte

her kent başka bir tanrının evi aslında bin kapılı
nereden girsem hep bir çıkış buluyorum
gözlerim yoruldu açılıp kapanmaktan
ellerime bakıp şaşırıyorum biraz nevroz galiba
kanserli pantolonumun cebinde saklayıp
içimdeki jilete dokunuyorum

boş bir sayfaya rastlıyor yalnızlığım
ağlarsam arsenik ağlarım biliyorum
ama ağlamam
korkarım içimdeki jiletin paslanmasından


Abdullah Eraslan