Çocuklar

yerkürenin derinliklerinde
ayak oyunlarıyla uğraşacağım
hem de kulak çekmesiz
cambazlaşacağım yuvarlak üstüne

beni izleyecek gelgitli kafalar
voleler ve voliler önümde
Franko amcanın otlağı gibi
kalınlaştıracaklar ensemi

metal bir kuşakla donanacak belim
yüzyılın fırlatması olarak
sular,ovalar,dağlar yerine haritalarda
zehirli mersedes yollarını belleyeceğim

beynimi kemirmede hepsi;sanat, kitap mitap...
raksına dalacağım ışıltıların
şöyle yaldızlayıp körpeliğimi
neonlu pazarlara süreceğim
petrole mi bulanmış karabatak?
yaşıtlarım mı vurulmada Lût diyarında?
altta kalan gidermiş; ne yapalım yani

uzun zamandır konuşmuyor çocuklar
çökük bedenlerinde koca bir suskunluk,
içine edilmiş bir dünyada
kaktüslerle büyüyorlar
ve sokak lambalarının önünde
bir ölüm töreni daha...

çocuklar, öldükçe çocuklaşıyorlar

A. Yavuz Özpınar