Seni Giyinmek

İçimizden akıyor yaşam
kartpostallardan gülüyorsun

Aldatarak güvercinleri başladık
alıştırdım yalnızlığa çevremi
odamdaki küfür, tenimden gitmedi

Ah ilk özlem
kırk gün sonra öldürdün ya gecemi
artık hiçbir dize kurtulmaz

Hangi gerçekler siler bu yanlışı

Kendimden kaçarak geliyorum –
yontuyorum, sana sığmıyor gençliğim –

Yetmeyecek yaşamak
adını duydukça dünya kuruyorum

Ömrüm bir ağırlık
bunu kaldırmaya gülmek bile yetmiyor
sen, dilinin düğmeleriyle
içime ilikledikçe bu ayrılığı…

Yazılıkaya Ocak 2007