ey hayat

 

ödünç zamanlardı, kalakaldım

ellerimde gül, külde açan

yalan, kendini bağışlamayan

o gümüş bıçak

kanırtırken dokunduğum sesleri

kuşlar da öldürüldü, günü yeren geceye

adak, göğün çekip götürdüğü

bağışlanmış korkularla gelmiştim sana

ey hayat

sen bağışlama beni

 

suçtum sondan başa, başlanmamış cinayet

baştan sona masumiyet, bitmiş

fısıltılarla girerken kanıma aşk

çılgın öpüşlerin içti son damlayı da

ve sustu bağırarak, solgun öpüşlerle kapkara

neredeydi rahmin, hep üşürken ben

sen

bağışlama beni

 

taşlar kördü ve ben şiir yazdım onlarla

bakarak uzaklığın yıldızlarına

önce sevinç perileri gitti ve sonra neler

taş hep sustu ve ben hep bir ses bekledim

ateş büyük yanarken

üşüdüm, çok üşüdüm

ey hayat

sen bağışlama beni

 

kuşlar da öldürüldü, kanatlar da

ödünç zamanlardı dağlarda eskil

kuleler yas ve susku

kuyu haykırmada hâlâ içimde ipsiz kova

sular yeni bir şarkıya başlayacaktı oysa

 

fırtınalar döşedi yollarımı, çamur kar

ödemem gerekiyordu, ödedim

yalnızlıkla aldanışları

çünkü hiç uyanmadı işaret sabah ayinlerinde

battıkça battı adımlarım aymazlığıma

 

sandım ki sonuzdur aşk

ve zaman sürer adarını macera

bittiği yerden başlar, heyhat!

geç kaldım senin gizli bahçende

 

yorgunum bin yıllık bir mezar kadar

 

istesem de geri dönemem sana

sormuyorum artık, neden

kül bendedir, gül solmayan yüzünde

hadi doğur taptaze bir iskelet

çürüyen küllerimden

 

suçum ben, yarım kalmış cinayet

al geri veriyorum kalan zamanlarımı

tanrı sensin, insan ben

yazılsın bu ihanet tarihine ikimizin de

ey hayat

sen bağışlama seni

 

litterature-sayı: 1