MOR KARAVAN, AVUNUŞLAR, LÜKS-BEYAZ İHMAL...

Hepsini soldurdum!
Sokakların sesimden huylanan mührünü yeni
bir sessizlikle örtemem artık.
Dilimde tozlanan rüya
haritalarını yırtıp atamam...
erken ihtimal, geç
ölüm: Vatmanların ruhunu bal
şişelerinde koyultup çocuk
desenleriyle emziremem...
Benzimi saran son istila bu; sanki unutulmuş
bir iftiranın rahminden itiraf
mahreciyle hızlanıp yayılan: Geçemem
karşıya, ilerleyemem, bir kez daha
inemem göz uçlarıyla süzülen suların
kabarttığı o kemik havuzuna...
Son bir şansım daha olsun
istedim ölüme dair: Öptüğüm
kelimelerin kalbine sığacak
kadar rengimi kılıçtan geçirmedim.
Dudağımdaki ısırıkta, bir
Tek bunu yeşerttim!

Hece, Sayı: 68