kuytu

masaldım rengimi yitirdim önce

kuzeyde bir kentin arka sokagı gibi
boyundan önce uzayan çocuk
bütün soğuklar doğulu bu gün
çık kuytundan ve dinle

zaman sağıyor çobanaldatan kuşu
kibrinde  yılların açlığı
kara agızlı adam emişiymiş zaman gecenin gögsü zifir
ve gamzesi çekiliyor  beyazın
bakır dibi süt yanığı
genzimde bir şeyler çağrışıyor

sözdüm sesime sarıldım sonra

güz elinde  dalgın bahar kokusu
inceldiği yerden kırılan çocuk
sonsuzluk gökyüzü gibi uzuyor bu gün
hevesler pürtelaş yangın yeri
çiçeğe dururken  derinlerde  eylül
bir yanım yorgun mayıs
çık kuytundan ve konuş
tanrı tene bürünüyor bu gün

şiiriözlüyorum.2006