GECENİN NEGATİFLERİNİ ANMAK

Eski bir şarkı ile durmadan
iğneliyorum dudaklarımı
Gözlerim bedenimden ayrı
bir köşede bana bakıyor
karanlığın içinde kapkara
gölgem hiçbir ışığın
aşamadığı kara bir delik

kime hizmet ediyor iradem
bazen ayaklarımı, ellerimi
hiçbir iç bir engele çarpmadan
yaran yıldırım düşünceler
kimin?
kime yazıyorum bu şiiri, sözlerim
kınından çıkmaya çalışan sapsız
billur kılıç mı?

arasında durduğum
umutlar ailesinin
evden kaçan kötü varisi
karanlık mı tartıyor beni
terazisinde
kalemi elimde biçimlendiren
ve onu bana kem zincirle
bağlayan kim?

başımı kaldırıp
sözler sıralamak için
ufka baktığımda
önümde perdelenen bu
sisten örtü
hangi kurallarla
örülüyor karşıma
ve neden hep
susarak
karşılık veriyorum
gümüşten değersiz
bir teneke parçası dudaklarımda
akıyor
toprağa

toprağa kalemin
damıtıldığı ormana
gözlerim takılıyor
etrafta orman kalmadı
birkaç küçük çalı
şerrin ortasında birkaç
haylaz çocuk
umudun yeşermesi için
nerede mavi ve sarı
karışmaları neden bu
kadar gecikti
kovuğum gittikçe
gittikçe daralıyor
diş

unutuyorum adımı
bu kötü koku içinde
sözlerim kapkara kağıtlar
üzerinde şekillenen dualar
ayrılamıyorlar kara coğrafyalarından
gökyüzü olsa kubbemin
tavanda asıl kalırdı
herbiri kristalden örülü
eskil avizeler gibi

rüzgar esseydi
cam damlalarına çarpar
avize Zeki Müren'in
ağzından şarkılar söyler
gibi ağlayabilirdi

ne kara bu cübbe
kumaşı gece
ilmekleri sahte
gölgesi ellerimin
örgüsünde dolanıyor
sıcağın kokusuna bile razı
eksi kaç Kelvin yüzüm
donmuş sabitlenmiş
ta ki
duyulmamış sesin
başka hiçbir
ciğer tarafından solunmayan
hava içinde
dağılan
şarkısını duyana
kadar.
söyleyeninin adlandırılmadığı
bir dilin kenarından yabancı
beyaz şarkı.