AYA TUTULAN AYNA

Bir garip isyanın peşine düştüm:
Şehir soğuk,
Gölgeler ırmakların sesini içiyordu
Ayakları üşüyordu hayat sahnesinde
Parantezi beyaza açılmış bir kızın...

Aya ayna tutup gördüm kendimi:
Günah tarhlarında, kehribar düşte
Evet, yaşamak bir gölgenin hayaliyle
Ve şehrayinlere dönerek o kızı...

Kalbime söz geçmiyor; ey kalbim
Sorularla koru yüzümü
Savaş diyorsam yeldeğirmeniyle
Acıma akşamın ettiği buğza...

Sesimi gizledim, açtım alfabemi
Dudağımda İbrahim Ethem iğnesi
Kendimden bile esirgediğim
Bir acı hayal gülümsemesi
O, evet!
Hırçın güz kokulu saçlarıyla
Şiirime dahil olan kördüğüm...

Çöz beni ey sabır;
Sabaha kadar çöz beni!
Bir bardak dolusu çığlık sun dilime
Payıma ebedi bir sihir...

Acı çektim, yakıştı dediler; korktum:
Sanki bir denize attılar ümitlerimi
Yükümü aldım, yola düştüm; korktum:
Korkuyla dirilttiler günahlarımı...

Üstelik yağmurdu ve ben sessizdim
Bir ölüm ağacının dalında asılı
Belki bakınca görüyordu yüzümü
Ya da gülüyordu kendi martılarına

Aya ayna tutup gördüm kendimi:
Adı, adımdı; sadece bunu bildim..