İNSAN ?

güneşleri toplayıp gökyüzünden
çiçek açtırır en sert kışlara insan
rüzgâr olup merak merak eser
bakarsın doğudan
bakarsın batıdan batıdan

kara bir bulutu
barış güvercinine dönüştürür isterse
dönüştürür kıvılcımı atoma
en yüksek dağ
en derin deniz
bir uslu çocuktur elinde

belini kırıp ortaçağ karanlığının
yeni bir çağa
hazırlar kendini
yenilir öfkesine bazan
bir bardak suda fırtına
yense de yenilse de
hep yenik çıkar savaşlardan
zehir içilirse Sokrates
insanlık yine yürür yarına
çiçek yerine patlayınca silahlar
ağlar içimde bir çocuk gibi dünya
sel gibi gözyaşı sesiyle

işte zincirlerini kırmaya çalışıyor Spartaküs
işte Çamlıbel'de
baskılara türkü yakan Köroğlu
ve zulmün kirli ışığına
aralar aklın perdelerini çağ çağ
yaratıcılığın
halk deseni telaşıyla

en büyük tutkum
insan sevgisini büyütmek yüreğimde
insanca yaşamayı
ve uygarlığa açılan kapıyı
biraz daha aralayıp
tüm suları akıtmak insanlık denizinde

işte böyle bir çelişki insan
bir gözü atom yapan elleri
bir gözü kendi dertlerinde
bakarsın ekler çocuk sevinçlerine
yaşama sevincini
bakarsın ev ev sokak sokak
paylaştırır elemi
bir eli de
uzaydaki parmak izleri

Söylem Dergisi Mart 2002 sayısı