KUMKAPILI TEYZEME

Teyzem yoksun artık   
   
beyin (emekli demiryolcu, köstekli saati,  tabakası,   
                                            çakmağı   
kahveye çıktığı, ev entarisi, "hanım" diye seslendiği)   
yoktur artık   
   
iğneardı yaşamının ölçülü uyaklı dizeleri   
   
evin (denizin uzağında, demiryolunun eteklerinde   
pencereleri sürgülü, sardunyalı   
kapısına her kedinin yakıştığı)   
   
yoktur artık   
   
oturma odan (sedirlerinde çocukların koşturduğu   
duvarında saatli maarif takvimi   
artık dayanılmaz zamanını bildiğin bakıp bakıp)   
   
yoktur artık teyzem yoksun artık   
   
kim içecek Rum komşunla sabah çayını?   
Kim bakacak o bacağı kırık tavuğa?   
Kim tutacak gencecik ölenlerin yasını?   
   
İstanbul'un ölümüydü biraz da ölümün.   
   
Hep öyle anımsayacağım işte seni:   
Sanki yoksun artık sanki hiç olmayacaksın   
katılıvermişsin gibi derinleşen uykusuna ülkemin   
   
tek bir tümceymiş gibi ömrümüz: Ölümlerden örülü