KIYISIZIM

kimseye kıyım yok benim,kıyısızım
benim uçurumlara yakışan sûret
kendime ayırdım yalnız yalnızlığımı
yazdan güze güzden kışa biteviye akan
bir içdeniz gibi en içime dolan

nice nehirler akmakta bahçeme
nice köprüler kurulmakta sözsüz
kim indi kuyuma,kim(in) di bilir misin
kûy-i yâre bırakıp giden kalbini
çürümüş yazlardan geçerek
son yaprakları son aşkları son hüzünleri
bırakarak ıssız yolculuğuna çıkan,kim
başkasına sığ kendisine derin bu mevsimde
serkeş akşamlara küskün yollara yoldaş

ne olur sarartma beni ey güz
“huysuz konuk”uyum ben bu şehrin
ince parmaklarınla kapa gözlerimi
yaslı sözlerle teskin et ben yolcuyu
sanma ki “safâdan sema-ı râh ederim”
bu ateşten mevsimin kıyısında