GÖÇMEN BAVULU

sevincini yitirmeyen hak eder övgüyü

oh olsun

ben
aralık sevgili
kanatları buğulu sevgili
daralan
darlanan
zamanı paranteze alıp tenhalar yaratan
aynaların karşısına geçip kendiyle ağlaşan
aşklardan artık
ölümlerden arda kalan
narda kalan

ben
sevgilisiyim benin

oh olsun

portakal çiçekleri hatıraların
yokluğun obur boşluğunda savrulurken solan

aralık sevgili
kanatları buğulu
buğulu sevgili
soğuyor bilinmez olunca her şey
ölümcül bir korkuya dönüşüyor diyen
benin mabeti
senin imgesiyken evlerin içi
bir kaypak dışarılar
üzgün ev içlerinde
bir hazin karanlığında kaybolan akşamların
kim bilir hali nicedir
yurtsuzluğun çeperinde göçenlerin

doruklarda çınlayan seslerin kuyusuna dolan ben
sevgilisiyim benin

övün beni
gövdesinde hazla acının yer değiştirmesine
yüzünde usulün bozulmasına direneni
övün
(hayat sütanne gibi iç tırtıllarını emziriyor hüznün)
sevincini yitirmeyen hak eder övgüyü

serçelerle bile konuşabiliyorum

oh olsun

ben iyiyim