SABAH İÇİN SON SÖZ

Bahçeydi yaşamım
dedi kadın
onun
sesiyle uyandın
sabahın sisine karışan
soluğundan
uzak

bundan
sürekli değirmen düşü
göçler için
çocukluk

suların taştığı
kırda
çeşme
şimdi ve burada olmanın
yükü
andığın

yorgunsun

sonrasız günlerden
birine uyanmış

yağmurlu gecenin
kuş ve böcek sesleri
evlerin kırında

unutmuş olmalısın

yağmurla ıslanmış
geceliği

o ıslaklık
böyle sabırsız
geçmiş arayışı

görmeyi umduğum yüzün
uysal

sevişmelerin akşamla
bahçede
unutamadığın soluğun
kolların

bahçe ve
unutulmuş
değirmen

düşünde büyüyen
sesinle
dağılan toparlanan
günlük

sahibinden uzak aklın

şimdi
suya inmiş
arıların sesiyle çağırıyorum
düşüme girmiş meleği

gel ve bitir
bende unuttuğun günü

yüz
gözlerimde uyuyan okyanusta

arın ve arıt
yoluma çıkan gizi

sev, acıt
sesime sinen sislerde
bulduğum korkuyu

uzak kaldığım yollara in
bekle
beklediğin yerde bulduğun
polenlere sun
uykunu

seslen
bende çoğalan müziğe...

uyanmalısın

uykun
sende arınmayı öğrensin
çoğalıyor gün

çayı demle

güzellik sensin
duyduğun ses
senin

bilmelisin...