Tanrı Yok Oğullarım Yok Aşk Yok

senden sonra mı
ağardı işte
bir gecede saçlarım
bir dostumdan öğrenir gibi
telefonda ölüm haberini
senin mi
annemin mi
oğullarımdan birinin miydi yoksa
şimdi unuttum...

senden
sonra mı
bir ceza evindeymişim de
aşksızlık tipi
seviştikten sonra kovulan sözcükler misali
yetmiyormuş gibi uğradığım
bunca hakaret
yeni doğmuş kedi yavrularına yalattılar
rahmimin duvarlarını
yeryüzünün herhangi bir yerinde
herhangi bir kadın olarak
bir iç savaş sonrası...

sol elimde enfes bir uyuşma
sağ kolum tutmuyor zaten
bacaklarım yok
Tanrı yok
oğullarım yok
bahçenin girişindeki o çam ağaçları yok
o basket potası yok
uzanıp ayakuçlarımda
topladığım o çamaşırlar o ipler o incirler yok
o tango yaparcasına…

Muhammet yok İsa yok
yok bütün peygamberler annem yok

deli bir devlet deli bir halk deli bir ordu
kokusu havada
düşmüyor arzunun çıplak ayaklarına gece
Tanrı yok oğullarım yok aşk yok...

senden
sonra mı
nereye uğrarsa uğrasın
üç şeyi kazandırdığını öğrendim
insanlığa faşizmin
bir; zamanında kalkmasını trenlerin
iki; savaşmayı sineklerle
ve nasıl tecavüz edileceğini
zarif bir şekilde
o güzel kız çocuklarına
buluğa yeni ermiş...

varsın düşmesin artık arzunun
çıplak ayaklarına gece
varsın sabahlamasın ağzımda ağzın
ağzında memelerim
ve nerelerim kaldıysa sana en mahrem
en masum en şirret
işte oralarım
varsın karışsın şimdi birbirine sözcükler
sayılar karışsın
ağrısın durmadan başım, durmadan ağrısın
şaşırsın istediği kadar akıl
sokaklar şaşırsın...

yüzümü bile bulamıyorum inan ki
yüzümü bile bulamıyorum
bir alzimer hastası gibi
değil
hatırlamak
seni...