TAŞTAN MEZAR

sakallarım, sarı buğday tarlaları gibi
yavaş yavaş acı vererek ağırıyor.
sevdiğim kadın, baharda yağan kar taneleri gibi
soğukluğunu salıyor içimdeki boşluğa.
öldürüyor beni bulutlar, hergün
dikenli telllerle sarmalanmış parmaklarıyla.
bir çınar ağacının gölgesinde  can veren
papatyanın ağıtını duyuyorum,
çocuklarımın kıvrıla kıvrıla uzanan
hayat çizgisinde.
park kuytularına gömüyorum
kaplumbağa cesetlerini.
kalbimin derinliklerindeki taştan mezarıma
gidiyorum  sessizce
ümitsizce.