YAŞAMA(MA)MAK

sıradan şeyler olup bitiyor, dünyanın
her yerinde. ağacın biri esniyor
toprak geriniyor. gün
süzülüyor evlerimize

kap kacak börtü böcek naftalin
elbise dolap bana mısın demedin

ağacın esnemesi olağanüstüdür
şehvetle açılmış ağzından, gökyüzü
                                            görünür
gerindikçe toprak, günün omuzlarından
                                yıldız tozu dökülür
eşiğin kapıyla sevişmesi olağanüstüdür
anahtarın dönmesi kilidin inlemesi
pencere pencere olduğunu bilir, ordan
bakınca görünür dünyanın gözleri
ya şu gemi... yelkeni ak, ne ülke ne bayrak

(deniz yok ki gemi nasıl yol alacak?)
(gemi için bir deniz... düş kurulacak!)

"ben bu derde hande derman..."
dedim, aşk
dedi; yalan
dedim, giden kim, neydi kalan
uyandın gibi bir sabah, kuşlar
havalanıyor dünyanın çatısından

bir yaşamaktır dövüp durdu kıyıları
                        ayağını değdirmedin
onca savaş onca ölüm onca kin
                        bana mısın demedin!