KÖPRÜ

hatırlamakla başlar;unutkan sözler
tersine bir akıştır
boş kağıtlara gömülen

uyku gerçeğe dönüşünce
aynalar dar bir köprü
hayat bugünü susuyor
yarınla ödeşirken...

içime yağan hiçlik duygusu
bir avuç karın erimesi ellerimde
gövdemde duruluğun usulca akan şiiri
hatırlıyor evet ruhumun dizelerini
sözler uyanmıyor yetişmiyor bahçelere
gidelim diyorum sonsuzu aklama vaktidir
gidelim kalbime değen yaprakları savurup

bir sevda ezberlemek vardı da
ne yazık!ruhu çalınmış aşkların