KAPAT KAPIYI BEZİRGÂNBAŞI

yakama çürümüş çiçeği
taktım da geldim. sesim
yokuşlarıydı içimin, indim çıktım
debelendim. sen söktükçe ben ördüm
düz ters lastik haroşa
çıplak gövdemi şiirle dövdüm

‘sahtiyan’ mı diyorlar bezirgânbaşı
kapat kapıyı, yenildim

baktım da kâğıt tanrılarına dünyanın
kendime kayalardan bir parça edindim

sesim dünyanın duvarlarına
çarpıp bana dönüyor
anne beni düşünme
içime ektiğin ağaç
tersine büyüyor

ben de büyüyeceğim. kızarmış
elmalarımı kimseye vermeyeceğim
anne beni düşünme
emanetin olan uçurumu
kimselere düşürmeyeceğim

çeyiz sandığıma bıraktığın mühür
kalbindir. söz
mührü kalbimde gezdireceğim

karanlık bastığında sarı bir ışık
gibi parlayan şeyi hiç yitirmeyeceğim
say ki deniz feneri, say ki orda bir yalnız
bir yalnıza çiçek açmadadır
say ki orda bir dalga
bir dalgaya kulaç atmadadır

yakama çürümüş çiçeği
taktım da geldim.
sakın anneme söylemeyin
kapat kapıyı bezirgânbaşı
yenildim