YOLDAKİ SORU

... tek gerçek yolculuk, aynı gözle yüz değişik ülkeyi dolaşmak değil, aynı ülkeyi yüz değişik gözle görebilmektir. M. Proust

kovalarken karanlığı alnımdaki asfalt
uykunun köşetaşlarını sallayan arayışta
yanıp ıslanan ışıklarda buruşur anlam
gece alabildiğine sarmalarken evrenimi
uzağın iki fersah gerisinde
yine yalnızlık yine yalnızlık.


ne zaman başımı göğe indirsem
serçelerin yüzdüğü çölde
çepeçevre kaplıyor hüzün denilen şeyi
söndürdüğüm izmaritin içindeki ben
kaçabilmek isterdim ve ankarada yaşamak
yanımda sen varmışçasına mutlu
yaşam güzel bir şey olsaydı.


algılayabildiğim nesnelerden gördüklerime bakarken
hatırlıyorum huzurevinin önündeki ağacı
tam bu noktadan çoğalıyor olmadığın her yer
hayatın uzaklaşırken anlayacağın gibi
senin beni sevemediğin için üzülmendir aşk
benim de öleceğin için sana acımam
ve fısıldamandır on ekim ikibinotuzda akşama doğru
kucağında uyuyan torunumun kulağına
bu şiirin son dizesini.

dünyada yaşayan tek insan benim
bu yerdeki bu anı duyumsayan
belki yarın on ekim ikibinotuz
galiba dün tanıştık doksanaltıda
cevapsızlığın kunduzuna her zaman inandım
ama merak etmemek elde değil
kimdin sen?