YOLLAR

Bilirim
Bütün yollar portakalların çiçeklenişine
Işıltılı bir denize götürür bizi
Beyaz, mermer bir heykel gibi
Durur gecede zaman
Her şey ağırlaşır orada
Işıklar bile
Ateşe eğilen yüzün görünür ardından

Gizlenir el, gizlenir parmaklar
İşlemeli bir yelpaze
Usul usul sallanır
Susar su
Doğrusu, uzak denizlerdir
Bizi şefkatli iki elin beklediği
Eski limanlar

Gümüş taslardan
Ve hırçın kazlardan kaçtım
İlk uzun gölgemden...

Ovada çırılçıplakken
Güneşli bir yoldan
Denize gidiyordum....

güneş yutmuş gibi sarıydım
yıldızlar doluyordu içime
yıldızla kaplanıyordu tenim
mavi bir yalana dönüyordu gökyüzü

yerinde kullanılmış
her sözcük
gülümsetiyordu beni

su bulurdu yolunu
nehirler yatağını bilirdi
“sadece bir çocuğun
ya da bir kadının
önünde eğilirim” derdi
eski bir romanın kahramanı.

Şiir ruhumu sağaltan son sığınak olurdu.