Düet

Aşk, her şeyi talep eder ve bu çok adil olabilir.
Beethoven

// Vadimizde çılgın bir çağıltı,
heyelandık,
yıkıp geçtik,
tenimizi ‘senli’ ‘benli’
sızıntılarla…

// Kör zamanlara tutsak ellerimizle,
kimliksiz sokaklarda
gölge kovalamaca
oynardık.

// Yorulduk, koltuk altımızda
göremedik restini yaşamın,
bir imge sağanağına
tutulmuş olsak da!

// Harfleri silinmiş,
yalanlarla
asılmayı
çok istedik.

// ‘Kim saklamış seni? ’
mağaralarında
sevişemedik.

// Sustuk, müziksiz,
tarihe düşen bir not gibiydi her şey,
henüz söylenmemiş
düet seslerde.

// Bulutların rotasını çizerken havada,
başımızda onca uğultuyla esen
soyut bir ada değil miydik biz?

// Şairdik, şaşırtmaca kurgusal yaşamda,
doğar doğmaz akardık deli dolu,
simgemiz zaman olunca,
güneşi alıp koynumuza,
geceye feda ederdik
aşkımızı
pervasızca.

// Ey şiir affet!
Düeti bilmeyen
bir kuşağız biz…