Dönemeç

(yitirilenler için blues*)

karaderili kadınlar
gece karası sesleriyle
şarkılar söylüyorlar
zamanın çukurunda
dibe çökmüş gözlerini kırpıştırıp
yarattıkları geyikleri öldürürken
sese dönüşen lanetleri
boynuna asılıyor bütün sokakların
sokaklar dünyanın kaybolduğu
baştan sona inkar olan sokaklar
ayak izleri olmayan ruhlarıyla
şarkılar söyleyen geyik ölüleri
kara derisini soyarak gecenin
cinnetine ad bulmaya çalışanlar
olsa olsa bir şiirin kovulmuşları
karşılarında utançla ağladığım
intiharın güzel çocukları
ben hiç hatırlamıyorum çocukluğumu
yaşadığımı ya da öldüğümü bilmiyorum
sonsuz iki uzam arasında
çatırdayan bir evren modeli hayatım
güneşlerim çoktan öldü
gece karanlık ve ay bir yara
üstüme çöken karabasanın adı
hayat galiba
bilmeden dokunduğum
şakaklarında kestane ağaçlarıyla
dans eden şizofren
kesik elini fırlatırken bana
gözlerim düşüyor asfalta
gördüğüm yapışkan bir karanlık
beni içine alan dingin durum
oysa içimdeki her şey çıldırıyor
organlarım birbirini vurmakta
kalbime sahip olamıyorum
ve zavallı beynim
anlamaya çalışırken bütün bunları
memelerini sıktığım hiçbir sözcük
şefkat göstermiyor bana
çocukluğumu hatırlamıyorum
babama seni seviyorum dediğimi
sevgilimin neden ağladığını
bilmiyorum
bir gözyaşının belleğindekileri
hiç mi öğrenemeyeceğim
aşk neden çarmıhına geriyor beni
kalbimi söküp fırlatsam
ve unutsam bütün sözcükleri
sevgilim daha mı çok sever
mutlu olabilir miyim
ay düşer mi üstüme
karaderili kadınlar
gece karası sesleriyle
hiç durmadan şarkılar söylerken
kararıp tenimden içime sızıyorum
bulduğum bir HİÇ
uzamından kurtulmuş zaman ölüsü
eskidiğim limanlar ve tuzun çürüttüğü
kalyon iskeletleri
yelkenleri paçavra ve umutsuzluk olan
deniz yorgunu gezginlerin ölü yatakları
Don Kişot'suz yel değirmenleri
içimdeki çökeltisi yitirdiklerimin
kederin dilsiz kalma isteği
çünkü susmalıyım ve sormamalıyım
ıskanmamalıyım hiçbir bulutu
bulutlar kardeştir ve gökyüzü yurdudur onların
oysa bilsen gökyüzünün gözlerin olduğunu
ve çoktan ölmüş güneşlerimin yerinde
bir tek güneşimin sen olduğunu bilsen
belki daha çok seversin beni
ve belki de anlayabilirsin
ama çocukluğumu hatırlamıyorum
babamın seni seviyorum dediğini
yaşadığımı ya da öldüğümü bilmiyorum
sevgilim gözyaşı ülkesinde ağlarken nedensiz
genç cesetleriyle acılarımın
her bayram konakladığım mezarlıklar
yanıt değil hayatın niyesine
beynimde dolaşan bu kurşun
gözlerimdeki cam kırıkları
kendimi incittiğim gözyaşların
ölen güneşlerim yani
yeniden tanımlarken karanlığı
anlıyorum ki ay irin dolu bir yara
ve gökyüzü üstüme çöken karabasanın adı
gömüldüğüm bu bordo koltuk