|
 Ömer SEYFETTİN (1884-1920)
28 Şubat 1884'te Gönen'de doğdu. Öğrenimine Gönen'de başladı. Babasının görevi nedeniyle İnebolu ve Ayancık'tan sonra İstanbul'a geldi. Aksaray'daki Mekteb-i Osmaniye ve Askerî Baytar Ortaokulunda, Edirne Askerî İdadîsi'nde (lise) öğrenim gördü. Mekteb-i Harbiye-i Şahâne'ye (Harbokulu) başladı. Mezuniyetten sonra Piyade Asteğmeni rütbesiyle orduya katıldı. İzmir'de Teğmen, daha sonra da üsteğmen olarak Rumeli'de görev yaptı. Askerlik'ten ayrılıp Selanik'e yerleşti. Balkan Savaşının başlaması üzerine yeniden orduya çağrıldı, Yanya kuşatmasında esir düştü, bir yıl esir kaldı. Çok sayıda öyküyü bu dönemde yazdı. 1913'te İstanbul'a döndü. Askerlikten ayrıldı, yaşamını yazarlık ve öğretmenlikle kazanmaya başladı. Kabataş Lisesi'nde sürdürdüğü öğretmenlik görevi ölümüne kadar sürdürdü. 6 Mart 1920'de İstanbul'da öldü.
Yazın yaşamı, Selanik'te yayımlanan Genç Kalemler Dergisinde çıkan yazılarıyla başladı. Millî edebiyat akımı içinde yer alan Ömer Seyfettin öykücülüğümüzün kurucularındandır. Türk Sözü dergisinin başyazarlığına getirildi ve burada Türkçü düşüncenin sözcülüğünü yapan yazılar yazdı.
Yapıtları:
Şiir:
Ömer Seyfettin’in Şiirleri (1972, Fevziye Abdullah Tansel derlemesi)
Roman:
Ashâb-ı Kehfimiz (1918)
Efruz Bey (1919)
Yalnız Efe (1919, 1988)
Öykü:
Harem (1918)
Yüksek Ökçeler (1922, 1988)
Gizli Mabed (1923, 1988)
Beyaz Lale (1938)
Asilzâdeler (1938)
İlk Düşen Ak (1938, 1980)
Mahçupluk İmtihanı (1938, 1982 bir oyun da içerir)
Dalga (1943, 1952)
Nokta (1956)
Tarih Ezelî Bir Tekerrürdür (1958)
İnceleme:
Milli Tecrübelerden Çıkarılmış Ameli Siyaset (1912)
Yarınki Turan Devleti (1914)
Türklük Mefkuresi (1914)
Türklük Ülküsü (ilk 3 kitap birarada ölümünden sonra, 1975)
|
