Veysel Erol - SONBAHARIN BİNDOKUZYÜZDOKSANDOKUZU
I
karenin dört kenarı vardır
ve yalnızlığı ellerimizin
ah cibal
bıkmışsın
köşeli seslerden
ötende
kıvırcık saçlı deniz
bıkmışsın
hint okyanusu’nda uyanmaktan
karenin dört kenarı vardır
ve yalnızlığı ellerimizin
II
bir böcek
başını kaptırır çiftleşirken
bir örümcek gövdesini
bir berber uyudukça
sakalını kaptırır
asker üniformasını
kasap kolunu
tren yolunu
yolcu sokağını
insandın
şiirin kavanozunda
bir imge kırılır
ve bir hayvan
hapsedilir doğasına
on sekiz yaşındaydın
ve bir daha
kendinle yatamamıştın
çantanda ben yoktum
aynaya baktıkça
ruj yerine jilet bulamamıştın
yiyip bitireceğim kendimi
koktukça seslilerim
kemireceğim dişlerimi
sır demiştin
işte
çanta ben(d)im
içi boşalmış zorunluluk
hafif(t)im
III
taş içimdir benim
hüznüne vur
incelsin
incelsin memelerin
tekrar et
ne kaldı bitecek
içime al
sonbaharın bindokuzyüzdoksandokuzu
taşı unuttukça
yağmuru anımsa
ıslandıkça
beni
kömürlü silgiyi
tekrar et
(Islık, Sayı: 11)
| 
