GÜL YAPRAĞI...Hıdır IŞIK Şiirleri

[HIDIR IŞIK]

Aşk Yakışmıyor Hüzne

gözlerin kalbimi ayrılığa iliştirmeye mi geldi,
oysa insan sevince göğe yakışmıyor muydu?

alın yazısı denen ayeti yırtan içimizdeki vadiyi,
kirpik uçlarımızdaki çiğ tanelerini ve kuşları,
ketum sulara emanet etmek uzaklığın acısı olmalı

görmüyorsun biliyorum, ama bize vakur ağrılar,
sönen ışıkların bıraktığı karartılı boşluklar kalacak

oysa cebimde rüyalarımızın sinema biletleri duruyor
versen elini, uzanıp gideceğiz mavi ufku diriltmeye

biliyorum, gözlerin kalbimi uğurlamaya geldi
güvercinlerin pencereye konmayışından sezdim

yemin değeri olmayan gözlerime bakmıyorsun bile
bu kenti ve seni, içimde atıl bırakarak gitmeliyim

ama fesleğenleri ve begonyaları sulamayı unutma
ve henüz açılmamış kitaplara ara sıra göz atmayı

giderken yazdığım son dizeyi okumayı da unutma
lütfen: aşk diyorum, aşk, nasılda yakışmıyor hüzne

Hıdır Işık / -di ve Diriliş Avlusu

[HIDIR IŞIK]

BeğenAntolojimYorumlarPaylaşTweetlePaylaş
sesindeki gülleri izlemekten geliyorum
o börtü böceği kendine çeken incelikten

kuşların ilk gök serüvenini gördüm orada
ve orman olmanın rüyasına meyleden filizleri

hiç durmadan mutluluk hanesine uzayan,
uzadıkça da sonsuzlaşan bir avluydun sanki

kalbimi hangi şiirle paylaşsam da
sözcükler karşılamıyor gamzelerini

ah ömrün mutluluk düğümü, sevgili,

gülüşün büyülü bir uçurtma şenliği
insan nasılda ışığa süzülüyor ustaca

bildim, yaşamak diye seni heceliyorum

Hıdır Işık

[HIDIR IŞIK]

Yoksun, büyüyen bir ıssızlığın çınlamasına denk düşer gibi. Bu aslında bir yaranın kalbe nasıl kök saldığının işaretini gösteriyor. Vakit, gecenin yarım ağzında kalmış. İyiliklerin dünyasını izlek edinmiş şairlerden şiirler okuyorum, savaşın çocuklarıyla akran içimdeki çocuğa. Acıyı kaburgasında taşıyan hüzün, gözlerime yağmurlu bir sabahı çizmekte. Kadehleri iten ellerimi fesleğenlere uzatıyorum. Dokunamamanın ezici üstünlüğünden doğan ıstırap, kalbimdeki gizli günahları ifşa ediyor usulca.
Siz diyorum, uykusunda atları gören bir şairin düşlediği
sancısız dünyanın ufku musunuz ey yıldızlar?

Uyku, gece ile karıncalanan gözlerim arasında kansız bir kavga. Anlam sularını aşmış sözcükler beliriveriyor, çocukluk anılarına tutunan dimağımda. Yokluğunu hatırlatan bu yersiz yurtsuz sözcükleri, acılara yaslanan imgeler sahipleniyor kendi derinliğine akan monologların hatırına. Sonra sen geliyorsun yine aklıma, güneşe eşdeğer bir parıltıyla. Kiraz mevsimini özleten dudaklarına uzuyor gecenin ıssızlığı; çığlık oluyor sessizlik. Çiçeklerin solduğu bu sessizlik, Kudüs’ten başlayıp Babil’e yankısı düşen derin bir ah’ın iniltisine dönüşüyor. Gözyaşlarının yerini, mağara duvarlarındaki yara imleyen figürler alıyor. Yanımı yöremi boşluğa çıkaran bir uzaklığın özlem ünlemiyle söylüyorum sevgili: Ayrılık ölümün provasıdır, ölümün!
Yıldızsız göğün ahvalinde eriyip tükeniyor düşlerin muştuladığı umut;
yokluğunla büyüyen ıssızlık, ah o ıssızlık
içimdeki tükenen yaşam aritmetiğiymiş…

gör bak ey sevgili, ayrılık diye bildiğimiz ölüm lekesiymiş!

[HIDIR IŞIK]

keskin dişli bir rüzgarın peşi sıra gittim
dolaştım saçlarında su yüzlü kadınların

dipsiz bir sarnıçta kem dilli rüyalar gördüm
ebruli tabutlar taşınırken cenaze alaylarında

babamın sesinde yaşamın sırrını aradım
sukutu hayal düşerken annemin avuçlarına

epeyce dolaştım dünyayı sema ile dönerek
aşkı, şiiri ve ölümü gördüm ipeğin ardında

anladım ki şarkısı bulutmuş ömrümün
sustum sonra dünyanın yaşına hürmeten

Hıdır Işık

[HIDIR IŞIK]

Hıdır Işık’ın “Öpülmemiş Şehlâ” adlı şiir kitabı, kolektif bir yayın kuruluşu olan Kaos Çocuk Parkı Yayınları tarafından yayınlandı. Derin ve Arya İle Güzellemeler, Öpülmemiş Şehlâ, Dağılan Nar’a Rivayetler
ve Suların Çekilme Öyküsü, adlı dört bölümden oluşan kitap, geniş tematik dokunuşları, zihnin uçsuz panoramasını ortaya çıkaran imge yaratımı ve etkileyici dil kullanımıyla dikkat çekiyor.

Sözcük ilişkilerinden ve onların çoklu anlamsal katmanlarından beslenerek farklı tema alanlarında şaşırtıcı tepkimeler ortaya çıkarmayı başaran Hıdır Işık, daha önceki şiirlerinde olduğu gibi
toplumcu gerçekçi çizgiye varoluşsal kodlamaları eklemlediği şiir poetikasını sürdürdüğü görülmektedir.
Öpülmemiş Şehlâ’da, bireyin düşünce ve algı gibi zihin bileşenlerini kullanarak varlığın atom parçacıklarına inen, oradan da evrenin bütünlüklü kompleks yapısına ulaşacak biçimde birbirine bağlı olguların ve
öğelerin yapıtaşı olduğu bir irdeleme çizgisini esas alan şiirler karşılıyor okurları. Kitle kültürel süreçlerinin diyalektik bağıntılarını, bireyin iç dünyasını imleyerek yorumlayan şair, biçimsel olarak düzyazıya
yaslanan fakat yerinde incelikli anlamsal kırılmalar yaratarak ortaya çıkardığı şiirlerle, dilin estetik kullanımının önemini de ortaya çıkarıyor adeta.

Hıdır Işık şiirleriyle, geleneksel şiirin lirik, coşkulu ve hüzünlü duyargalarını çağdaş şiirin düzlemiyle iç içe geçirerek, modernitenin çıkmazlarına eğilerek, insanı kendi dürtüleriyle yüzleştiren güçlü aynı
zamanda da derin çağrışımlara odaklanarak ve ses ahengini önemseyen bir dil dizgesine ulaşarak zamanın belleğinde kendine yer ediniyor. Şiirdeki bu düşün ve yazın kombinasyonunu,
yaşamın somut dinamizminden soyutlanmadan yapması da Işık’ın şiirinin başka bir görünür özelliği.

Sesini rengarenk dolaşımlardan okuyucuya uzatan kitap, “Ardılın Ardılı Bir Boşluk” adlı şiirden bir bölüm alıntısıyla doğumunu muştuluyor.

iki
-ya da 3, ne fark eder ki yalnızlık ezeli künyeyse

nesnel ölçüleri yırtarak sonsuzluk örtüldü üstüme,
börtü böcekten oluşan mitler ağırladı yalnızlığımı.
ilkin çaresizliğin uğultulu sesiyle helalleştim, sonra
suyun kristallerini anlattım içime yuvalanan korkuya.
dinlemedi, acımasız bir dürtüye çekti avurtlarımı.
hadi lannn!
hepsi hepsi bir çığırtkanlık ünlemiydi zihnimdeki imlâ,
o da ağzıma dolan karınca kolonisinin şenliğine dönüştü