HAYY, DAR!

Hayy, dar! Bu ten bana zar!
Kuşlar uçar… Uçmak ki tayy!
Gül ise dirimdir. Zamir, der
şaire her daim; hayy, dar!

Dil, şer şebeke, aşikar! Vehm 
ettikçe, mayi endişe, varlığa 
sızar. Sayy ki, boşa çaba, boşa 
tebessümlerdeki o ince ayar.

Leyl akar. Hani serin bahçeler,
çılgın, sere serpe, hani köpük  
köpük leylaklar? Anladım, şehre 
kabul edilmek’çin, herkes önce  
öteki’nde uyuyan çocuğa kıyar! 

Şeffaf örüntü. Bulutsu bağ, eksik 
tay. İnsan riyâ, madde kâr. Ruhsa  
zaman içre hep kırık bir fay!

Muhayyile, o işlek hızar! Fısıl- 
dar: Nerde şimdi sözlerdeki eski 
vakar? An gelir, sükût da insanı  
yorar…

Şair! Ya git o çocuğu uyar, ya gel 
beni bu tahammül mülkünden kurtar!

Kaşgar, 8