DOGAL DİL'DEN SONRA

Doğal dil'den sonra, birikmiş
Karanlığın yanlışı heceye doğru
Bir şimşek gibi asılmış durur halk!
Gökyüzü eşkıyası doğal dil: fizik!
Bütün bir doğayı atlasına çizmiş
de çırılçıplak kalkıp gelmiş gene de
tarihin ortasına çöktürülmüş coğrafya
sınırların ötesinden uzanan göz: bak!
sözcük ovalarıyla bir şiire bakar
gibi yalçın dürbünlerini sok, usun
ve kalbin merceğine ki yalın ipek
yalan şairi yalayıp arıta söz: sığmazlık!
bakıyorum sana ben baktıkça açılıyor
ve açıyor acının cenneti cehennemimde
uzağın hemen her an değen ucu da var!
bir ü1keden ötekine akan yürek: mavilik!
içinden okur herkes yazarını kendinin
./ ..
 
döne döne burkulur yazı karşı uç'ta
yoğun teknesinde tek, salt ve karşı!
gölgeyi kara kara indirip denize, us: dimdik!
bir geçmişi vardır ya her yaşın, vardır belki
kim bilir vardır ya da yok bÜtÜn bÜtÜne
herkes öykü'nün içine gizlenmiş şiir'i arar!
mı ki roman böyle ölü, uzun, hiç: eksik!
van gogh hiç mi hiç van gölü'nü görmedi
diye ekin tarlalarını çıkaralım mı tablolardan?
ya da iç çekerken küçük prens'in exupery'si
bütün yıldızları koparalım mı göklerinden?
kirazı ve çileği anlıyorum eriği anladığım kadar
yabancısı değilim serin pınarların, haziranların
çember daralırsa daralsın, ışığın kalbinden
patika'ya ağan şiir taze ve dipdiri: fonetik!
 

Edebiyat ve Eleştiri, 68, Temmuz-Ağustos 2003