İZ

ıssızlığıma dokunuyor biri
yaşam diyorum en sessizi düşüyor payıma
her insanı geçmişi öldürüyor
sesimde hep aynı yalnızlığın yankısı
bir kere daha siliyorum parmak izlerimi kendimden

saymadığım uykularım vardı
gitmem gereken yerler, yapılacak işler
bir kere dokunsan belki anlatabilirdim her şeyi
artık iğreti bir nokta koyuyorum her cümlenin sonuna
açıp yeniden okuyorum telefon defterimi

bazen susarak veriyorum soruların cevabını
duvara asılan tablodaki at her gece yeniden ölüyor
bir yerlerde mutlaka ıslanıyordur telefon telleri
say ki yalnızlıktır artık yanımda dolaştırdığım ölüm

dünya iyice sıkıcı bu günlerde
Helen;
hadi gel bir daha öp dünyayı


Abdullah Eraslan
Ağır Ol Bay Düzyazı Dergisi Eylül-Ekim 2001 sayısı