Çivi

saatlere inanmıyorum artık
hepsi çivilerle asılıyor duvara
insan kendi yazdığı şiiri de sevebilir
durup dururken bir bozkır ekleniyor yüzüme
her Ağustosu başka bir Temmuz öldürüyor
içim buğulanıyor

çocukluğumda öğrendim
okuduğum kitaplardan korkmayı
deniz çırpındıkça ihtiyarlar sandım
tırnaklarım uzadıkça kısaldı ömrüm
buradaysam varsam
bir mutsuzluk gibi oturuyorsam karşıma zamanlar alıp
iyileşmiyor işte dosta gösterilmeyen yara

bu şiiri ne kadar seversen o kadar sev beni de
hem söylemek zor hem susmak Helen
bir insan ne kadar sevebilir ki başka bir insanı
üstelik yorulmuşken ölümler kurmaktan
avuç avuç çivi serptim içime
artık ağır bir yağmur dökülür yüzümden
buğulandım

ne söylersen
parmaklarınla yaz içime


Abdullah Eraslan
Çıkın Dergisi Haziran 2001 sayısı